ناگریز

    یک چیزهایی هم هست که نمیخواهم به آنها فکر کنم. واقعا نمیخواهم. بخدا نمیخواهم. به همین خاطر یکی یکی میگذارمشان توی یک صندوقچه ی فولادی و درش را چهار قفله میکنم و صندوقچه را می اندازم وسط دریا و راحت و فارغ راه رفته را برمیگردم. غافل از اینکه دریا هم این حرفهای مگو را پس زده و صندوقچه عین یک جنازه ی متعفن آمده روی آب و آرام آرام دارد پشت سرم به سمت ساحل می آید.