از روز اول بهار یخ کردیم. هنوز داریم می لرزیم دایی

   دانشجو که بودم دست نوشته هایی را، همراه چند عکس دسته جمعی خانوادگی، چسبانده بودم روی در یخچال خانه ام. دست نوشته ها پند بودند، و نقل قول هایی که میخواستم همیشه یادم بماند. نمی دانم چطور شد که بعد از گذشت چند وقت، هر کسی مهمان خانه ام می شد، وقت رفتن یادداشتی برایم می نوشت و روی یخچال می چسباند. اینطوری که بعد از مدتی یخچال شده بود دیوار یادگاری. در یخچال و آن سمتی از بدنه که رو به هال بود، پر شده بود از دست نوشته های مختلف و استکیرها و مگنت هایی که بقیه برایم چسبانده بودند. بعضی ها قربان بلایم رفته بودند. بعضی دیگر جملات انگیزشی برایم نوشته بودند. بعضی ها هم خیلی ساده تشکر و خداحافظی کرده بودند. نوشته ی دایی ولی بین آن همه دست نوشته، عجیب و منحصر به فرد بود. نوشته بود:

  "نگرانتم دکتر! زیادی با یخچال خونه مأنوس شدی! هوای دلت یخ نکنه"